"Εκεί είναι ο θάνατος του σκύλου!" - έτσι λένε όταν θέλουν να τονίσουν ότι η ένδειξη βρέθηκε επιτέλους, τελικά κατάφερε να φτάσει στο κάτω μέρος των πραγματικών αιτίων ορισμένων γεγονότων. Από πού προήλθε αυτή η έκφραση;
Δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την προέλευση αυτής της φράσης αλίευσης. Μιλούν για τουλάχιστον τρία «σκυλιά», και μόνο σε δύο περιπτώσεις πρόκειται για αυτό το ζώο.
Ξάνθηππος ο σκύλος
Μία από τις εκδοχές αναφέρεται στους καιρούς της αρχαιότητας, πιο συγκεκριμένα - στην εποχή των ελληνο-περσικών πολέμων. Το 480, ο στρατός του Περσικού βασιλιά Ξέρξη μετακόμισε στην Αθήνα. Ο ελληνικός στόλος αντιστάθηκε, συγκεντρώθηκε σε ένα στενό στενό που χωρίζει το νησί της Σαλαμίνας από την ηπειρωτική χώρα. Διοικήθηκε από τον Αθηναίο Ξάνθηπο, γιο του Arifron. Αυτός ο άντρας είναι επίσης γνωστός για το γεγονός ότι ο διάσημος Αθηναίος διοικητής και πολιτικός Περικλής ήταν ο γιος του.
Ήταν πολύ επικίνδυνο να είσαι στην Αθήνα και αποφασίστηκε να εκκενώσεις τους αμάχους στη Σαλαμίνα. Μαζί μαζί τους, ο Ξάνθηππος έστειλε το αγαπημένο του σκυλί. Αλλά το αφοσιωμένο ζώο δεν ήθελε να φύγει από τον ιδιοκτήτη. Ο σκύλος έριξε τον εαυτό του από το πλοίο στη θάλασσα και κολύμπισε πίσω στον Ξάνθηπο. Ένα τέτοιο κατόρθωμα αποδείχθηκε πέρα από τη δύναμη του σκύλου, πέθανε αμέσως λόγω εξάντλησης.
Ο Ξανθίππος, σοκαρισμένος από την αφοσίωση του τετράποδου φίλου του, ανέστησε ένα μνημείο στον σκύλο. Υπήρχαν πολλοί που ήθελαν να το δουν και φώναζαν: "Εδώ είναι ο θάνατος του σκύλου!", Έχοντας φτάσει στο στόχο του ταξιδιού τους.
Ο σκύλος του Sigismund Altensheig
Μια παρόμοια ιστορία αφηγείται τον αυστριακό στρατιώτη Sigismund Altenscheig. Αυτός ο άντρας είχε επίσης ένα αγαπημένο σκυλί που συνόδευε τον ιδιοκτήτη σε όλες τις στρατιωτικές εκστρατείες. Κάποτε ο σκύλος έσωσε τη ζωή του Σίγκσμουντ, αλλά η ίδια πέθανε. Συνέβη στην Ολλανδία. Ο ευγνώμων ιδιοκτήτης έθαψε επίσημα τον αγαπημένο του σκύλο και - όπως ακριβώς κάποτε ο Ξάντυπος - έβαλε ένα μνημείο στον τάφο του. Αλλά δεν ήταν εύκολο να τον βρεις αργότερα, και όταν ο επόμενος ταξιδιώτης πέτυχε ακόμα, αναφώνησε με ενθουσιασμό: "Λοιπόν, εδώ είναι που είναι θαμμένος ο σκύλος!"
Υπήρχε ένας σκύλος
Οι υποθέσεις που περιγράφονται παραπάνω υποδηλώνουν ότι η προέλευση αυτής της φρασιολογικής ενότητας σχετίζεται με μερικά πολύ αληθινά σκυλιά. Πόσο ιστορικά ακριβείς είναι οι ιστορίες που σχετίζονται με αυτές είναι ένα άλλο θέμα. Ωστόσο, ορισμένοι ερευνητές είναι πεπεισμένοι ότι η φράση αλίευσης δεν σχετίζεται πραγματικά με κανένα σκυλί. Θα μπορούσε να προήλθε από την ορολογία του κυνηγού θησαυρών.
Η αναζήτηση θησαυρών περιβαλλόταν πάντα από ένα μυστηριώδες φωτοστέφανο. Πιστεύεται ότι επιβλήθηκαν ξόρκια στους θησαυρούς, απειλώντας τον απαγωγέα με κάθε είδους ταλαιπωρία, ότι προστατεύονταν από κακά πνεύματα. Και εδώ τέθηκε ένας αρχαίος κανόνας: όσο λιγότερο γνωρίζουν τα πνεύματα για τις ανθρώπινες υποθέσεις, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να βλάψουν κάτι. Για να εξαπατήσουν τα κακά πνεύματα που φρουρούν τους θησαυρούς, οι κυνηγοί θησαυρών συζήτησαν τις υποθέσεις τους αλληγορικά, ιδίως, ο θησαυρός στην ομιλία τους ονομάστηκε «σκύλος». Έτσι, «εδώ είναι ο θάνατος του σκύλου» - σημαίνει «εκεί είναι που είναι θαμμένος ο θησαυρός».
