Η φιλοσοφία θεωρείται συχνά ως αφηρημένη επιστήμη, πλήρως διαχωρισμένη από την πραγματικότητα. Όχι ο λιγότερο σημαντικός ρόλος σε αυτήν την αξιολόγηση έπαιξε διάφορες μορφές φιλοσοφικού ιδεαλισμού, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν βάρος στην επιστημονική κοινότητα. Κατά την αιώνια ιστορία της εξέλιξης της επιστήμης, έχουν δημιουργηθεί πολλές ιδεαλιστικές έννοιες της παγκόσμιας τάξης, αλλά όλες μπορούν να αποδοθούν σε δύο κύριες κατευθύνσεις.
Οδηγίες
Βήμα 1
Η έννοια του «ιδεαλισμού» χρησιμεύει ως ένας γενικός χαρακτηρισμός για μια σειρά διδασκαλιών που υπήρχαν στη φιλοσοφία από την αρχαιότητα. Αυτός ο όρος κρύβει την ιδέα ότι το πνεύμα, η συνείδηση και η σκέψη είναι πρωταρχικά σε σχέση με τα φυσικά αντικείμενα και την ύλη γενικά. Υπό αυτήν την έννοια, ο ιδεαλισμός αντιτάχθηκε πάντοτε στις υλιστικές έννοιες της παγκόσμιας τάξης, οι οποίες βρισκόταν σε αντίθετες θέσεις.
Βήμα 2
Ο φιλοσοφικός ιδεαλισμός δεν ήταν ποτέ μια μόνη τάση. Σε αυτό το στρατόπεδο, εξακολουθούν να υπάρχουν δύο θεμελιώδεις τάσεις, που ονομάζονται αντίστοιχα αντικειμενικός και υποκειμενικός ιδεαλισμός. Η πρώτη μορφή του ιδεαλισμού αναγνωρίζει την παρουσία μιας παντελώς διαρκούς άυλης αρχής που υπάρχει ανεξάρτητα από την ανθρώπινη συνείδηση. Η δεύτερη μορφή χαρακτηρίζεται από τον ισχυρισμό ότι η αντικειμενική πραγματικότητα υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της ατομικής συνείδησης.
Βήμα 3
Ιστορικά, ο αντικειμενικός ιδεαλισμός προηγήθηκε θρησκευτικών εικόνων που ήταν διαδεδομένες στον αρχαίο πολιτισμό διαφόρων λαών. Αλλά αυτή η κατεύθυνση έλαβε την πλήρη μορφή της μόνο στα έργα του αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Πλάτωνα. Σε μεταγενέστερους χρόνους, ο Leibniz και ο Χέγκελ έγιναν οι πιο συνεπείς εκθέτες τέτοιων ιδεαλιστικών απόψεων. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός σχηματίστηκε κάπως αργότερα από τον αντικειμενικό. Οι προβλέψεις του αντικατοπτρίζονταν στα έργα των Άγγλων φιλοσόφων Berkeley και Hume.
Βήμα 4
Στην ιστορία της φιλοσοφίας, είναι γνωστές πολλές διαφορετικές παραλλαγές των δύο δεικνυόμενων τάσεων στον ιδεαλισμό. Οι στοχαστές ερμήνευσαν τις διατάξεις που σχετίζονται με το πρωτότυπο με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι τον καταλάβαινε ένα είδος «παγκόσμιου μυαλού» ή «παγκόσμιας θέλησης». Άλλοι πίστευαν ότι το σύμπαν βασίζεται σε μια ενιαία και αδιαίρετη αφηρημένη ουσία ή μια ακατανόητη λογική αρχή. Μία από τις ακραίες μορφές του υποκειμενικού ιδεαλισμού είναι ο μονωτισμός, ο οποίος ισχυρίζεται ότι μόνο η ατομική συνείδηση μπορεί να θεωρηθεί η μόνη πραγματικότητα.
Βήμα 5
Οι βασικές μορφές ιδεαλισμού που περιγράφονται έχουν κοινές ρίζες. Αυτά περιλαμβάνουν την κινούμενη εικόνα όλων των ζωντανών πραγμάτων, η οποία είναι χαρακτηριστική του ανθρώπου από αμνημονεύτων χρόνων. Μια άλλη πηγή ιδεαλιστικών απόψεων βρίσκεται στην ίδια τη φύση της σκέψης, η οποία σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης αποκτά την ικανότητα να δημιουργεί αφαιρέσεις που δεν έχουν αντίστοιχα ανάλογα στον υλικό κόσμο.
Βήμα 6
Ανταγωνίζονται μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι του αντικειμενικού και υποκειμενικού ιδεαλισμού ξεχνούν τις διαφορές όταν είναι απαραίτητο να απορρίψουν τις υλιστικές έννοιες. Για να επιβεβαιώσουν τις ιδεαλιστικές απόψεις, οι οπαδοί τους χρησιμοποιούν ενεργά όχι μόνο ολόκληρο το οπλοστάσιο των μεθόδων απόδειξης και των μεθόδων πειθούς που συσσωρεύονται στη φιλοσοφία και τη λογική. Χρησιμοποιούνται επίσης τα δεδομένα της θεμελιώδους επιστήμης, ορισμένες από τις οποίες δεν μπορούν ακόμη να τεκμηριωθούν από την άποψη του υλισμού.
